Charakterystyka kliniczna pacjentów w obu leczonych grupach była podobna w punkcie wyjściowym, z wyjątkiem tego, że ci z grupy placebo mieli niższy średni poziom hemoglobiny (Tabela 1). Na początku terapii indukcyjnej P. marneffei wyizolowano z hodowli krwi od 31 z 36 biorców itrakonazolu (86 procent) i 32 z 35 biorców placebo (91 procent). P. marneffei wyizolowano z hodowli skóry od 21 biorców itrakonazolu (58 procent) i 18 osób otrzymujących placebo (51 procent). Wszystkie 71 pacjentów miało udaną terapię indukcyjną w czasie randomizacji. Żaden z pacjentów w żadnej z grup nie otrzymał leczenia przeciwretrowirusowego przy przyjęciu do szpitala i żaden nie otrzymał terapii przeciwretrowirusowej podczas badania. Ryzyko nawrotu
Ryc. 1. Ryc. 1. Odsetek pacjentów, którzy przeżyli i pozostali bez nawrotu podczas wtórnej profilaktyki przeciwko rozsianym zakażeniem Penicillium marneffei. Wystąpiło 20 nawrotów zakażenia P. marneffei, wszystkie w grupie placebo. Wśród pacjentów, którzy mieli nawroty, P. marneffei odzyskano z hodowli krwi (15 pacjentów), węzła chłonnego (3 pacjentów), skóry (3 pacjentów) i plwociny (1 pacjent). U dwóch pacjentów organizm wyizolowano z hodowli krwi i skóry. Mediana czasu do wystąpienia nawrotu wynosiła 24 tygodnie (95% przedział ufności, 19,0 do 36,1). Całkowita liczba osób-tygodni obserwacji wynosiła 1256 dla grupy itrakonazolu i 753,3 dla grupy placebo. Wskaźnik nawrotów w grupie placebo wynosił 2,6 na 100 osobo tygodni. Krzywe Kaplana-Meiera wykazujące prawdopodobieństwo przeżycia bez nawrotów w grupach leczonych pokazano na rycinie 1. Różnica między tymi dwiema grupami była statystycznie istotna (P <0,001).
Śmiertelność i występowanie innych grzybic ogólnoustrojowych
Kryptokokoza rozwinęła się u dwóch pacjentów, po jednym na każdą grupę leczenia. Nie zgłoszono żadnych innych ogólnoustrojowych zakażeń grzybiczych.
Rycina 2. Ryc. 2. Odsetek pacjentów, którzy przeżyli podczas wtórnej profilaktyki przeciw rozsianym zakażeniem Penicillium marneffei. Jedenaścioro pacjentów (31 procent) w grupie leczonej itrakonazolem i 15 (43 procent) w grupie placebo zmarło podczas badania. Trzech pacjentów z grupy placebo zmarło podczas leczenia przeciwgrzybiczego z powodu nawrotu zakażenia P. marneffei. Zmarli 3, 8 i 11 tygodni po nawrocie. Główną przyczyną śmierci u tych pacjentów było zakażenie P. marneffei. Jeden pacjent z grupy placebo zmarł z powodu gruźliczego zapalenia opon mózgowych, rozsianej infekcji wirusem cytomegalii, pneumocystycznego zapalenia płuc i bakteryjnej sepsy. W grupie leczonej itrakonazolem jeden pacjent zmarł na kryptokokowe zapalenie opon mózgowych, posocznicę salmonelli, bakteryjne zapalenie płuc, posocznicę bakteryjną, rozsiewaną infekcję wirusem cytomegalii, chłoniak i zespół Guillain-Barré. Przyczyny śmierci pozostałych ośmiu pacjentów w grupie placebo i czterech w grupie itrakonazolu nie są znane. Żaden z tych 12 pacjentów nie miał klinicznych dowodów na zakażenie P. marneffei, a posiewy krwi przed śmiercią były negatywne dla P. marneffei. Figura 2 pokazuje krzywe przeżycia Kaplana-Meiera. Nie było istotnej różnicy między obiema grupami (P = 0,27).
Zdarzenia niepożądane
Tabela 2
[patrz też: hurtownia portfeli, bisoprolol, wdrożenia magento ]
[patrz też: pekan, penire plus opinie, ph metria ]
