Digeniczny ludzki niedobór odporności charakteryzujący się mutacjami IFNAR1 i IFNGR2

Pierwotne niedobory odporności są często monogennymi zaburzeniami charakteryzującymi się podatnością na określone patogeny zakaźne. W tym przypadku przeprowadziliśmy sekwencjonowanie całego ciała pacjenta z rozsianym Mycobacterium abscessus, bakteriemią Streptococcus viridians i wirusem cytomegalii (CMV) oraz zidentyfikowaliśmy mutacje w 2 genach, które regulują odrębne szlaki IFN. Pacjent miał homozygotyczną delecję ramki odczytu w IFNGR2, która koduje łańcuch przekazywania sygnału IFN-y. receptora, w wyniku czego uzyskano minimalną ekspresję białka i zniesiono sygnalizację w dół. Pacjent przechodził również homozygotyczną delecję w IFNAR1 (IFNAR1 * 557Gluext * 46), który koduje IFN-y. podjednostka sygnalizacji receptora. IFNAR1 * 557Gluext * 46 spowodował zastąpienie kodonu stop 46 innymi kodonami na C-końcu. Poziom zmutowanego białka IFNAR1 * 557 Gluext * 46 wyrażanego w fibroblastach pacjentów był porównywalny z poziomem WT IFNAR1 w kontrolnych fibroblastach. Sygnalizacja indukowana przez IFN – y była upośledzona w fibroblastach pacjentów, o czym świadczyła zmniejszona fosforylacja STAT1 / STAT2, translokacja jądrowa STAT1 i ekspresja genów stymulowanych IFN – y krytycznych dla odporności na CMV. Wstępne traktowanie za pomocą IFN-y nie zdołały stłumić ekspresji białka CMV w fibroblastach pacjentów, podczas gdy ekspresja WT IFNAR1 przywróciła supresję CMV za pośrednictwem IFN-.. Badanie to identyfikuje ludzką mutację IFNAR1 i opisuje digeniczny niedobór odporności specyficzny dla IFN typu I i typu II. Wstęp Paradygmat odporności gospodarza polega na tym, że podatność osobnika na patogeny wskazuje na specyficzny defekt molekularny. Istnieją jednak wyraźne wyjątki od tego paradygmatu: osoby, które rozwijają infekcje z całego spektrum organizmów, albo szersze, albo węższe niż te przewidywane przez zidentyfikowany defekt molekularny. Kilka przypadków ludzkich mutacji wpływających na szlaki interferonu (IFN) stanowi przykład takich wyjątków. Istnieją 3 rodziny IFN: typ I (IFN-a, IFN-y i IFN-y), typ II (IFN-y) i typ III (IFN-a1, IFN-a2 i IFN-y). 3) (1). Każda rodzina IFN ma swój swoisty receptor (IFNAR, IFNGR, IFNLR, odpowiednio) i unikalne szlaki sygnałowe, chociaż przesłuch między tymi szlakami (1). IFN typu I indukują ekspresję MHC klasy I i stymulują komórki NK. i cytotoksyczność za pośrednictwem limfocytów T CD8 +, promująca zabijanie komórek zakażonych wirusem (1). Dotychczas zgłoszono tylko 2 typy defektów w szlaku IFN typu I: jeden z mutacją skróconą w IFNAR2 i pacjenci z niedoborem STAT2, czynnik transkrypcyjny w dół od aktywacji IFNAR (2. 4). Pacjenci ci otrzymali rozsiewaną żywą szczepionkę. Szczepienie wirusowe, wskazując na udział sygnalizacji IFNAR w indukcji stymulowanych przez IFN genów (ISG) ważnych dla hamowania replikacji wirusa i infekcji (2. 4). Jednak pomimo znanej roli IFN typu I w kontrolowaniu patogenów wirusowych, zarówno pacjenci z niedoborem IFNAR2 i STAT2 mieli objawy nieobecne lub łagodne po zakażeniu wirusami wieku dziecięcego, w tym wirusem cytomegalii (CMV), wirusem Epstein-Barr, wirusem ospy wietrznej i półpaśca (VZV) i wirusy układu oddechowego (2, 3). Sugeruje to, że IFN typu I mają istotną, ale wąską rolę w odporności gospodarza na patogeny wirusowe. Wkłady szlaku IFN typu II w odporność gospodarza zostały zilustrowane u pacjentów z mutacjami w genach kodujących IFNGR, 2 dalszych czynnikach transkrypcyjnych (STAT1 i IRF8) i białkami ważnymi dla IFN-y. sekrecja, taka jak IL-12, IL-12R i ISG15 (5, 6). Ze względu na rolę IFN-y w aktywacji makrofagów pacjenci ci są podatni na wewnątrzkomórkowe organizmy, najczęściej prątki i Salmonellę, ale także Listeria monocytogenes i Nocardia (5, 7)
[przypisy: płesznik, gryf piła, penire plus opinie ]