Fotofereza do zapobiegania odrzuceniu w transplantacji serca ad

Naukowcy odkryli obniżenie poziomów przeciwciał anty-HLA swoistych nie dla dawcy i stosunkowo małą częstość odrzucania. Costanzo-Nordin i wsp. 12 zastosowali pojedyncze leczenie fotoferezą u pacjentów z hemodynamicznie stabilnym odrzuceniem serca i porównywali wyniki z wynikami w grupie kontrolnej, która otrzymywała kortykosteroidy w dużych dawkach przez trzy dni. Chociaż mniej skuteczne niż kortykosteroidy w rozwiązywaniu epizodów odrzucenia, sama fotofereza była w stanie w większości przypadków odwrócić ostry odrzucenie komórkowe i wiązała się z mniejszą liczbą infekcji po leczeniu. Barr i in.13 przeprowadzili badanie prospektywne, w którym dodawano fotoferezę w odstępach miesięcznych do standardowej terapii potrójnej lekiem pod kątem bezpieczeństwa i zdolności do zmniejszania poziomów przeciwciał reagujących z panelem. Leczeni pacjenci mieli wczesną redukcję poziomów swoistych dla nie-donorowych, paneloaktywnych przeciwciał anty-HLA. Większe znaczenie kliniczne miało stwierdzenie statystycznie istotnego zmniejszenia grubości śródbłonka naczyń wieńcowych mierzonego ultrasonografią wewnątrznaczyniową podczas jedno- i dwuletnich badań kontrolnych.
W badaniu Meisera i wsp., 14, który testował reżim, w którym fotoferezę wykonywano częściej, a ciekły metoksalen był dodawany bezpośrednio do pozaustrojowego kożuszka leukocytarnego, obserwowano zmniejszenie częstości ostrego odrzucenia serca. To badanie, podobnie jak poprzednie prace Knoblera i wsp.15, potwierdziło, że wchłanianie doustnego metoksalenu i jego późniejsze stężenie we krwi są wysoce nieprzewidywalne; wykazano również, że pozaustrojowy dodatek ciekłej postaci metoksalenu daje wiarygodne poziomy w kożuszku leukocytarnym. Podjęliśmy wstępne badania mające na celu zbadanie wpływu profilaktycznej fotoferezy na częstość występowania ostrego odrzucenia komórkowego i zakażenia u biorców przeszczepów serca.
Metody
Pacjenci
Łącznie 60 kolejnych kwalifikujących się dorosłych biorców pierwotnych przeszczepów serca w 12 miejscach klinicznych (9 w Stanach Zjednoczonych i 3 w Europie) zostało losowo przydzielonych do otrzymania standardowej terapii immunosupresyjnej o potrójnym lekach (cyklosporyna, azatiopryna i prednizon; 27 pacjentów) lub standardowa terapia potrójna i fotofereza (33 pacjentów). Pacjenci byli stratyfikowani, a grupy zrównoważone w zależności od wieku i płci. Aby się zakwalifikować, pacjenci musieli żyć w rozsądnej odległości do przejazdu centrum transplantacji (mniej niż dwie godziny podróży samochodem) i mieć odpowiedni obwodowy dostęp żylny; około 25 procent kwalifikujących się pacjentów nie było randomizowanych, ponieważ nie spełniało tych kryteriów. Projekt badania został zatwierdzony przez wszystkie odpowiednie zespoły opiniodawcze.
Projekt badania
Pacjentom losowo przydzielonym do otrzymanej fotoferezy oraz standardowej potrójnej terapii leczono fotoferezą zgodnie z następującym harmonogramem: dni i 2, 5 i 6, 10 i 11, 17 i 18 oraz 27 i 28 w miesiącu po przeszczepie; dwa kolejne dni co dwa tygodnie w miesiącach 2 i 3; i dwa kolejne dni co cztery tygodnie w miesiącach 4, 5 i 6, w sumie 24 procedury fotoferezy na pacjenta
[hasła pokrewne: disulfiram, ambrisentan, dekstrometorfan ]
[przypisy: przetoka zębowa, revita bielany, psychoterapia psychodynamiczna ]