Nowoczesne terapie immunosupresyjne, polegające na terapii potrójnymi lekami opartymi na cyklosporynie, z przeciwciałami monoklonalnymi lub poliklonalnymi lub bez nich, znacznie zwiększyły przeżywalność wśród biorców przeszczepionych narządów. Jednak te reżimy polepszają przeżywalność przeszczepu przez nieswoistą immunosupresję, pozostawiając gospodarzowi zwiększone ryzyko zakażenia oportunistycznego i rozwoju złośliwych nowotworów i podatnego na niekorzystne działanie tych leków. Ponadto utrzymuje się znaczna zachorowalność i śmiertelność w wyniku ostrych epizodów odrzucenia narządu, szczególnie w pierwszych kilku miesiącach po transplantacji, oraz w postaci chronicznych postaci odrzucania, takich jak waskulopatia przeszczepu.1. Terapie ukierunkowane na tłumienie klonów komórek T specyficznych wobec dawców u biorcy mogą zmniejszać odrzucanie przeszczepu bez zwiększania toksyczności leków immunosupresyjnych. Fotofereza to jedna z takich technik. W fotoferezie krew obwodowa pacjenta jest usuwana i rozdzielana na krew zubożoną w leukocyt, która jest zwracana pacjentowi, oraz osocze wzbogacone w leukocyt, które jest eksponowane na światło ultrafioletowe w obecności pozaustrojowego podawania ciekłego metokssalenu. Metokssalen, który jest fotoaktywny, kowalencyjnie wiąże się z zasadami pirymidynowymi DNA, cząsteczkami powierzchni komórki i składnikami cytoplazmatycznymi w odsłoniętych białych komórkach, powodując śmiertelny defekt. Komórki te są następnie reinfused do pacjenta i umierają przez okres jednego do dwóch tygodni, ale podczas tego okresu stymulują autologiczną odpowiedź supresorową, w części pośredniczoną przez limfocyty T, która atakuje niedobromowane komórki T podobnych klonów.2
Pierwsze zastosowanie fotoferezy u ludzi dotyczyło skórnego chłoniaka T-komórkowego, choroby charakteryzującej się złośliwą ekspansją pojedynczego klonu komórek T.3. Ważnym aspektem tego pierwszego zastosowania klinicznego było oszczędzanie ogólnej leczonych, o czym świadczy brak powikłań infekcyjnych i utrzymywanie się reaktywności testowej na skórze. Zastosowanie fotoferezy w leczeniu innych chorób potencjalnie pośredniczonych przez rozszerzoną populację nieprawidłowo reagujących komórek T, w tym sklerodermię, pęcherzycę zwykłą, reumatoidalne zapalenie stawów, układowy toczeń rumieniowaty i stwardnienie rozsiane, również zostało poruszone w badaniach laboratoryjnych i klinicznych. 4-8 Odrzucenie przeszczepu po przeszczepieniu narządu charakteryzuje się klonalnymi ekspansjami aktywowanych komórek efektorowych T i dlatego stało się obszarem aktywnych badań fotoferezy.
Perez i wsp. 9 wykazali, że limfocyty śledzionowe BALB / c zebrane od myszy BALB / c, które otrzymały przeszczepy skóry od myszy CBA / j, traktowane metokssalenem i światłem ultrafioletowym A, i reinfuzowane do naiwnych myszy BALB / c, zmniejszenie proliferacji w mieszanych – hodowle limfocytów, zmniejszona aktywność cytotoksyczna w odpowiedzi na antygeny CBA / j, i znacząco zwiększyły przeżycie alloprzeszczepów skóry CBA / j. Te leczone myszy zachowały swoją odpowiedź immunologiczną na aloprzeszczepy skóry osób trzecich, co pokazuje, że immunosupresja była specyficzna dla dawcy. Pepino i wsp. 10 wykazali w modelu heterotopowego przeszczepu serca od małp cynomolgus do pawianów, że profilaktyczna fotofereza rozpoczynająca się trzy dni po przeszczepie, oprócz standardowej immunosupresji, zwiększyła immunosupresję specyficzną dla dawcy, o czym świadczą hamowane odpowiedzi w hodowlach mieszanych limfocytów, zmniejszone powstawanie przeciwciał limfocytotoksycznych wobec dawcy i wydłużone przeżycie ksenoprzeszczepu w porównaniu z wynikami w grupie kontrolnej.
Rose i wsp. 11 zastosowali fotoferezę w leczeniu czterech pacjentów poddawanych przeszczepowi serca, u których stwierdzono podwyższone poziomy przeciwciał anty-HLA swoistych dla niereceptorów i którzy byli w grupie wysokiego ryzyka odrzucenia
[hasła pokrewne: noni, disulfiram, buprenorfina ]
[więcej w: porażenie piorunem, przerzuty do kości, przetoka okołoodbytnicza ]
