Pozostali pacjenci byli leczeni różnymi procedurami wewnątrznaczyniowymi. Charakterystyka demograficzna i kliniczna
Tabela 3. Tabela 3. Podstawowa charakterystyka prospektywnej kohorty. Średni wiek rozpoznania wynosił 52 lata (zakres od 19 do 91), przy czym średni wiek był wyższy w grupie niż w grupie 2 (53 vs. 47 lat) (tabela 3). Około trzech czwartych pacjentów stanowiły kobiety.
Warunki prowadzące do rozpoznania nieuszkodzonego tętniaka wewnątrzczaszkowego i włączenia do grupy leczonej obejmowały ból głowy u 34 procent pacjentów, deficyty czaszkowo-nerwowe w 14 procentach, niedokrwienną chorobę naczyń mózgowych w 11 procentach, źle określone zaklęcia w 10 procentach, tętniakowy efekt masowy w 6%, drgawki w 5%, krwawienie podtwardówkowe lub śródmózgowe w 0,4%, guz mózgu w 0,4%, a choroba zwyrodnieniowa układu nerwowego w 0,3%. Rozpoznanie podejrzewano na podstawie wyników TK u 40 procent pacjentów, a wyniki MRI w 37 procentach.
Charakterystyka napadowa
Rozkład niezniszczonych tętniaków wewnątrzczaszkowych w zależności od wielkości i umiejscowienia (tętnica macierzysta) przedstawiono dla grup i 2 w tabeli 3. Dystrybucje tętniaków były bardzo podobne do rozkładów w kohorcie retrospektywnej.
Ogólnie 21% pacjentów miało określone objawy, w tym 23% pacjentów w grupie i 10% w grupie 2.
Czynniki ryzyka
W chwili rozpoznania udokumentowano różne potencjalne czynniki ryzyka rozwoju tętniaka wewnątrzczaszkowego oraz chorobowości i umieralności związanej z leczeniem (tabela 2). Ogółem 47% pacjentów to obecnie palacze, a 32% to byli palacze.
Jeśli chodzi o stan neurologiczny linii podstawowej, 94 procent pacjentów miało Rankin punkt (96 procent w grupie i 89 procent w grupie 2). Wynik Barthel wynosił 100 (wskazujący na normalną zdolność wykonywania codziennych czynności) dla 98 procent pacjentów, a wynik na Mini-Mental State Examination był wyższy niż 23 (co wskazuje na brak poważnych nieprawidłowości poznawczych) dla 98 procent pacjentów .
Efekt chirurgiczny
Tabela 4. Tabela 4. Wyniki leczenia chirurgicznego w grupie i grupie 2. Wskaźniki zachorowalności i śmiertelności po 30 dniach i po roku przedstawiono w Tabeli 4. Trzydzieści dni po operacji zmarło 18 z 996 pacjentów (wszyscy w grupie 1). Dziesięć zgonów było spowodowanych zawałem mózgu, pięcioma krwotokami śródczaszkowymi, a dwie – zatorowością płucną; jedna śmierć była związana z powikłaniami oddechowymi. Rok po zabiegu w grupie (30 związanej z zabiegiem chirurgicznym) wystąpiło 34 zgonów, a 2 w grupie 2 (oba związane z zabiegiem chirurgicznym).
Siedemdziesiąt osiem pacjentów w grupie i ośmiu w grupie 2 uzyskało Rankinu 3, 4 lub 5 w 30 dni. Dziewięćdziesiąt trzy pacjentki w grupie i 21 w grupie 2 miały upośledzony status poznawczy.
Wiek był jedynym niezależnym czynnikiem prognostycznym złego wyniku chirurgicznego. W grupie zachorowalność i śmiertelność związana z zabiegiem operacyjnym w ciągu jednego roku wśród pacjentów w wieku poniżej 45 lat wynosiła 6,5%, w porównaniu z 14,4% w grupie wiekowej od 45 do 64 lat i 32% w grupie powyżej 64 lat (p <0,001).
Dyskusja
Wśród pacjentów bez krwotoku podpajęczynówkowego w wywiadzie (grupa 1), u chorych z niezakłóconym tętniakiem wewnątrzczaszkowym o średnicy mniejszej niż 10 mm występowało wyjątkowo niskie ryzyko pęknięcia (około 0,05 procent rocznie)
[przypisy: buprenorfina, disulfiram, anakinra ]
[hasła pokrewne: porażenie piorunem, przerzuty do kości, przetoka okołoodbytnicza ]
