Nieutrwalone tętniaki tej samej wielkości u pacjentów z krwotokiem podpajęczynówkowym w wywiadzie (grupa 2) były około 11 razy bardziej narażone na pęknięcie (ryzyko około 0,5 procent rocznie). Wielkość i umiejscowienie tętniaka były istotnymi niezależnymi czynnikami predykcyjnymi pęknięcia u pacjentów w grupie (większe tętniaki i kończyny dolnej tętnicy podstawnej, kręgosłupa lub tylnej tętnicy mózgowej lub tętnicy łączącej tętnicę tylną były bardziej narażone na pęknięcie). W grupie 2 jedynie lokalizacja końcówki bródkowej wskazywała na pęknięcie. W świetle tych ustaleń, należy wziąć pod uwagę, że pacjenci z wcześniejszym krwotokiem podpajęczynówkowym i ci bez wcześniejszego krwotoku różnie podejmowali decyzje dotyczące leczenia niezakłóconych tętniaków wewnątrzczaszkowych. Ogólny wskaźnik zerwania dla 1449 pacjentów w retrospektywnym składniku naszego badania (0,5% rocznie) był niższy niż wskaźniki podane w poprzednich badaniach historii naturalnej, 8,17, a odsetek w grupie był znacznie niższy niż w grupie 2. Tętniaki były znacznie większe w grupie (średnia średnica, 10,9 mm) niż w grupie 2 (średnia średnica, 5,7 mm), a liczba tętniaków olbrzymich była znacznie niższa w grupie 2. Różnice te są najprawdopodobniej wynikiem pęknięcie lub naprawa (lub obu) większych tętniaków u pacjentów w grupie 2 przed włączeniem do badania. Niezwykle niski wskaźnik zerwania u pacjentów z grupy z tętniakami o średnicy poniżej 10 mm jest zgodny z wynikami wcześniejszych badań.
Chociaż retrospektywny komponent naszego badania dostarcza niezbędne dane z odległej obserwacji jako podstawę do określenia przyszłych poziomów zerwania, możliwe jest, że systematyczna stronniczość, której nie możemy zidentyfikować, została wprowadzona z uwagi na charakter tej kohorty.
Całkowita zachorowalność i umieralność związana z operacyjną naprawą niezniszczonych tętniaków wewnątrzczaszkowych były wyższe niż te, które opisano wcześniej. 30-dniowe wskaźniki umieralności i zachorowalności (wynik 3, 4 lub 5 w skali Rankina) były tylko nieznacznie wyższe od przewidywanych na podstawie systematycznego przeglądu poprzednich doniesień o naprawie niezakłóconego tętniaka. 18-23 W naszym badaniu jednak upośledzony stan psychiczny znacznie przyczynił się do zachorowalności na 30 dni i rok, a zmienna ta nie została oceniona w poprzednich badaniach.
Niższe wskaźniki śmiertelności związanej z leczeniem i zachorowalności neurologicznej (mierzone wynikiem Rankina) w grupie 2 są prawdopodobnie wynikiem doboru osób po przebytym krwotoku podpajęczynówkowym i kraniotomii wykonanej w celu naprawy pękniętego tętniaka. Jednak pacjenci z grupy 2 częściej wykazywali pogorszenie stanu psychicznego, co mogło wynikać z trzech następujących po sobie zdarzeń mózgowych (jeden krwotok podpajęczynówkowy i dwie kraniotomie) w porównaniu z tylko jednym zdarzeniem (kraniotomia) u większości pacjentów w grupie 1.
W kohorcie leczonej chirurgicznie wiek był jedynym istotnym niezależnym czynnikiem prognostycznym wyniku operacyjnego. Wskaźniki zachorowalności i umieralności związane z zabiegiem chirurgicznym były istotnie niższe u młodszych pacjentów niż u starszych pacjentów. Inne potencjalne predyktory zachorowalności i umieralności związane z operacją (w tym lokalizacja i wielkość tętniaka) oraz wyniki wewnątrznaczyniowe nie mogły być odpowiednio ocenione z liczbą pacjentów w prospektywnej kohorcie.
Z wielkością tętniaka i umiejscowieniem zawartym w modelu wieloczynnikowym obecność objawów tętniakowatych innych niż związane z pęknięciem nie była czynnikiem predykcyjnym pęknięcia
[przypisy: disulfiram, bimatoprost, wdrożenia magento ]
[patrz też: przetoka zębowa, przewlekła niewydolność żylna, psychoterapia psychodynamiczna ]
