W panelu B, elektroforeza trawionych MboII fragmentów PCR eksonu 11 na 2% żelu agarozowym pokazuje niestrawiony zmutowany allel 263-bp w próbce od pacjenta homozygotycznego, zarówno normalny allel 236-bp, jak i zmutowany allel 263-bp w próbkach od trzech heterozygotycznych krewnych i normalnych alleli 236-bp w próbce od zdrowej kontroli. Markerem wielkości molekularnej (M) był pUC181Hae III. Mutacja Glu460Stop zakłóca miejsce restrykcyjne dla enzymu restrykcyjnego MboII (GAAGA) w eksonie 11 genu plazminogenu (Figura 4A). Zatem, osoby, które są homozygotyczne lub heterozygotyczne pod względem mutacji Glu460Stop można zidentyfikować za pomocą elektroforezy w żelu agarozowym w celu wykrycia różnic we wzorcu długości fragmentów restrykcyjnych fragmentów PCR strawionych przez MboII (Figura 4B). Pacjent miał tylko jeden prążek o wielkości 263 bp, co było zgodne z obydwoma allelami zawierającymi mutację Glu460Stop i wskazało na homozygotyczność. Matka, starszy brat i ojciec mieli zarówno zmutowany allel (263 pz), jak i krótszy normalny allel (236 pz), co wskazuje na heterozygotyczność. Zdrowa kontrola, jak również 50 innych niespokrewnionych zdrowych osobników (dane nie pokazane), miała tylko prawidłowy allel. Dane te wskazują, że mutacja Glu460Stop nie reprezentuje polimorfizmu.
Odzyskiwanie i okres półtrwania Lys-plazminogenu
Figura 5. Figura 5. Poziomy plazminogenu, kompleksu trombina-antytrombina (TAT), monomeru fibryny, d-dimeru, fibrynogenu i antytrombiny III podczas początkowej 340 godzin ciągłej dożylnej terapii substytucyjnej Lys-plazminogen u pacjenta z homozygotycznym plazminogenem Niedobór. Godziny są wyświetlane na nieliniowej skali wskazującej, kiedy dokonano pomiarów. Poziomy plazminogenu i antytrombiny III wyrażono jako wartości procentowe normalnych wartości.
Poziom plazminogenu pacjenta zaczął wzrastać w ciągu 3 godzin po rozpoczęciu początkowego ciągłego dożylnego wlewu lys-plazminogenu (1000 CU na 24 godziny); poziom zbliżył się do normalnej wartości w ciągu 24 godzin, wahał się, a następnie ustabilizował się na poziomie między 40 procent a 50 procent normalnej po jednym tygodniu (Figura 5).
W celu oceny okresu półtrwania in vivo lys-plazminogenu, pobierano seryjne próbki krwi od pacjenta przed i po 30 minutach oraz 1, 3, 6 i 24 godzinach po wstrzyknięciu bolusa-plazminogenu w trzech różnych przypadkach (a próbkę otrzymano również po 48 godzinach przy pierwszej okazji). Na początku w trakcie terapii podanie 2000 CU lizy-plazminogenu zwiększyło poziom plazminogenu od 0 do 150% normy w ciągu 30 minut, z 7% resztkową aktywnością po 24 godzinach i 1% po 48 godzinach (dane nie pokazane). . Po około pięciu miesiącach terapii zastępczej podawanie 1000 CU lizy-plazminogenu zwiększyło poziom plazminogenu w jednym przypadku do 74% normy po 30 minutach, z 4-procentową resztkową aktywnością po 24 godzinach, a przy innej okazji do 80% normalne, z 6-procentową resztkową aktywnością po 24 godzinach. Okres półtrwania lys-plazminogenu wynosił około 5 godzin.
Wpływ Lys-plazminogenu na miary fibrynolizy i krzepnięcia
Podczas gdy antygen d-dimeru był nieobecny w próbkach krwi przed leczeniem, co wskazywało na brak endogennej fibrynolizy zależnej od plazmin, poziom ten gwałtownie wzrósł po rozpoczęciu leczenia, osiągając maksimum po sześciu godzinach, a następnie stopniowo zmniejszając się (Figura 5).
[patrz też: buprenorfina, alemtuzumab, dekstrometorfan ]
[patrz też: pekan, penire plus opinie, ph metria ]
