Pierwsza to homozygotyczna pojedyncza nukleotydowa delecja w IFNGR2 (IFNGR2C266fs, NM_005534: c.798delT: p.C266fs), która koduje łańcuch przekazywania sygnału IFNGR. Sekwencjonowanie sang genomowego, jak również cDNA z fibroblastów probandu wykazało, że mutacja ta prowadzi do przesunięcia ramki odczytu do reszty 266, a następnie do przedwczesnego skrócenia białka w reszcie 270 powyżej reszt istotnych dla wiązania JAK2 (Figura 1B i dodatkowa postać 1, A i B). Zmutowany mRNA IFNGR2 eksprymowano na znacznie niższym poziomie w fibroblastach pacjenta niż mRNA WN IFNGR2 w kontrolnych fibroblastach, zgodnie z możliwym bezsensownym rozpadem zmutowanego mRNA (Figura 1C). Cytometria przepływowa z użyciem przeciwciała swoistego dla końca N IFNGR2 wykazała, że monocyty pacjenta prawie nie wykazują ekspresji białka IFNGR2C266fs (Figura 1D). W celu zbadania obrotu IFNGR2C266fs, transfekowaliśmy komórki HEK293T cDNA kodującym WT lub zmutowany IFNGR2, w nieobecności lub obecności inhibitora syntezy białek, cykloheksimidu (CHX). IFNGR2C266fs miał upośledzoną ekspresję w punkcie wyjściowym i miał krótszy okres półtrwania niż białko WT (Figura 1E). Nieprawidłowe białka w retikulum endoplazmatycznym są usuwane przez degradację białek związanych z rekombinowanym endoplazmą (ERAD), proces, który jest blokowany przez inhibitor proteasomalny MG132. Dodatek MG132 częściowo zapobiegał degradacji IFNGR2C266fs, co pokazuje, że ERAD przyczynia się do przyspieszonej degradacji mutanta (Figura 1E). Aby określić, czy IFNGR2C266fs zachowuje resztkową aktywność, stymulowaliśmy fibroblasty pochodzące od skóry pacjenta za pomocą IFN-y. i oceniali fosforylację STAT1 i regulację w górę białka HLA-DR MHC klasy II. Ligacja IFNGR2C266fs z IFN-y nie spowodowały fosforylacji STAT1 lub regulacji w górę HLA-DR po stymulacji (Figura 1, F i G). Minimalna ekspresja IFNGR2C266fs i jej brak aktywności były zgodne z początkową chorobą prątka, fenotypem związanym z autosomalnym recesywnym całkowitym niedoborem IFN-y R2. Historia rozsiana rozsianego CMV jest nietypowa dla monogennego defektu w osi IFN typu II, ponieważ bardzo niewielu pacjentów z niedoborem IFNGR2 lub autoprzeciwciał przeciw IFN-y. już wcześniej zgłoszono, że mają wiremię CMV (9. 11). U naszego pacjenta WES zidentyfikował również potencjalnie nową homozygotyczną delecję w genie IFNAR1 (IFNAR1 * 557Gluext * 46, NM_000629: c.1671_1821del: p. * 557Gluext * 46), który koduje łańcuch sygnałowy IFNAR. Sekwencjonowanie Sanger genomowego DNA potwierdziło, że mutacja była homozygotyczna w probandzie i heterozygotyczna w jego rodzicach (Suplementowa Figura 2A). Oczekuje się, że mutacja IFNAR1 * 557Gluext * 46 zastąpi kodon końca genu 46 nowymi C-terminalnymi kodonami, co zostało potwierdzone przez sekwencjonowanie Sangera cDNA z fibroblastów pacjenta (Figura 2A i Suplementowa Figura 2B). Oczekuje się, że dodatkowe C-końcowe aminokwasy dodadzą 5 kDa do masy cząsteczkowej białka. Immunoblot lizatów fibroblastów od pacjenta z użyciem przeciwciała skierowanego przeciw resztom 450. 500 ujawnił ekspresję białka IFNAR1 * 557Gluext * 46 na poziomie porównywalnym z poziomem WT IFNAR1 w kontrolnych fibroblastach (Figura 2B). Mała różnica w masie cząsteczkowej między WT IFNAR1 (130 kDa) i IFNAR1 * 557 Gluext * 46 (135 kDa) nie była oczywista w badaniu immunoblotowym ze względu na stosunkowo wysoką masę cząsteczkową obu białek. IFNAR1 służy jako łańcuch sygnalizacyjny IFNAR i jest wymagany do reakcji na IFN typu I (1, 12). Wiązanie IFN-y do kompleksu IFNAR prowadzi do fosforylacji STAT1 i STAT2, a następnie składania heterodimeru p-STAT1 / p-STAT2
[hasła pokrewne: przetoka okołoodbytnicza, pęcherzowe oddzielanie się naskórka, pasożyty wewnętrzne ]
