Możliwe jest również, że leptyna nie wpływa bezpośrednio lub ostro na szybkość wyzwalania neuronów LepRbPAG, ale pośredniczy w zmianie transkrypcji, która zmienia wielkość odpowiedzi wywołanej przez aktywujące bodźce. Dodatkowo, teoretycznie możliwe jest, że PAG może zawierać wiele podtypów neuronów LepRb. Pomimo mocy i użyteczności narzędzi genetycznych, które wykorzystaliśmy do analizy funkcji neuronów LepRbPAG, należy uznać, że te manipulacje są sztuczne i ekstremalne; poziom aktywacji, wyciszenia lub stopień niewrażliwości na leptyny, które te narzędzia wywołują, jest mało prawdopodobne, aby był on rekapitulowany w warunkach fizjologicznych. Niemniej jednak spójność wyników uzyskanych dzięki różnym podejściom sugeruje prawdziwość naszych wniosków. Oprócz ujawnienia funkcji największej populacji neuronów LepRb w pniu mózgu (neurony LepRbPAG), która nie była, według naszej wiedzy, uprzednio zbadana, nasze odkrycia definiują nowy składnik odpowiedzi na czczo i nową fizjologiczną rolę w przypadku leptyny: oprócz podwzgórzowo mediowanej, oszczędzającej energię neuroendokrynnej odpowiedzi na głodzenie, niska leptyna zwiększa aktywację obwodu LepRbPAGPBNN VMN, który zapewnia odpowiednią mobilizację SNS i glukozy do zaspokojenia potrzeb metabolicznych związanych z szkodliwymi bodźcami lub hipoglikemią podczas ujemny bilans energetyczny. W przyszłości ważne będzie zidentyfikowanie innych bodźców, które działają poprzez ten system w celu zwiększenia wypływu SNS podczas ujemnego bilansu energetycznego, a także określenie szczegółowych mechanizmów, za pomocą których obwód ten pośredniczy w mobilizacji glukozy. Metody Zwierzęta. Wszystkim myszom podawano żywność i wodę ad libitum, o ile nie podano inaczej, i trzymano w pomieszczeniu o kontrolowanej temperaturze w cyklu 12 godzin światła / 12 godzin ciemności. Wszystkie doświadczenia przeprowadzono z użyciem w przybliżeniu jednakowej liczby samców i samic myszy. Zwierzęta były przetwarzane i badane w kolejności losowo przypisanych kolczyków. Badacze byli zaślepieni genotypem i / lub leczeniem dla wszystkich badań. Wszystkie myszy genotypowano metodą PCR przez potencjalnie zmutowany region przed badaniem. Zwierzęta C57BL / 6 pochodziły z Jackson Laboratories, ale wszystkie inne myszy były hodowane w naszej kolonii. LeprCre / Cre myszy były na tle C57BL / 6, jak wcześniej opisano (8, 30. 32). Myszy LepRbeGFP-L10a wytworzono przez krzyżowanie homozygotycznych myszy LeprCre / Cre Rosa26eGFP-L10a / eGFP-L10a. Myszy LepRbeYFP wytworzono przez krzyżowanie homozygotycznych myszy LeprCre / Cre Rosa26eYFP / eYFP. Myszy LepRbCCKKO i ich kontrole generowano przez hodowlę samców myszy CckCre Leprfl / fl na samice myszy Leprfl / fl. Myszy Leprfl / Fl do wstrzyknięcia AAV-Cre wytworzono przez krzyżowanie homozygotycznych myszy Leprfl / Fl. Kiedy to możliwe, zwierzęta były losowo przydzielane do grup, a badacze byli ślepi na leczenie. Odczynniki. AAV-map2c-dsRed został opracowany przez klonowanie sekwencji kodujących białko fuzyjne map2c-dsRed (w odwróconej orientacji) do bazowego indukowalnego Cre wektora AAV, z użyciem miejsc restrykcyjnych SacI i NheI. Akcje AAV-map2c-dsRed zostały przygotowane na Uniwersytecie Północnej Karoliny (UNC) Vector Core (Chapel Hill, Karolina Północna, USA). Wirusy pomocnicze AAV-Syn-GFP i AAV-TVA + G zostały wcześniej opisane (33,34); zasoby wirusa zostały przygotowane w UNC Vector Core. Wścieklizna-G-mCherry była taka, jak opisano poprzednio (18, 34) i została wygenerowana na Uniwersytecie Michigan Viral Vector Core przy wsparciu rdzenia Molecular Genetics z Michigan Diabetes Research Center (University of Michigan). AAV-hM3dq, AAV-mCherry, AAV-GFP i AAV-Cre zostały zakupione z rdzenia wektora UNC. AAV-TetTox-GFP pochodził z Uniwersytetu Stanforda Viral Vector Core (Stanford, Kalifornia, USA). Perfuzja i immunohistochemia
[więcej w: przewlekła niewydolność żylna, ph metria, oblicz obwód sześciokąta foremnego przedstawionego na rysunku obok ]
