Nawroty były najczęstsze u pacjentów otrzymujących duże dawki cytarabiny (61 procent), rzadziej u osób, które przeszły transplantację szpiku autologicznego (48 procent), a najmniej powszechne wśród osób, którym przydzielono przeszczepienie szpiku allogenicznego (29 procent) (tabela 2). Odwrotnie, śmiertelność związana z leczeniem (tj. Śmiertelność mniejsza niż 100 dni po rozpoczęciu leczenia) wśród pacjentów pozostających w całkowitej remisji była najwyższa w przypadku przeszczepu allogenicznego szpiku (21 procent), najniższa w przypadku dużej dawki cytarabiny (3 procent), oraz półprodukt do transplantacji szpiku autologicznego (14 procent). Odwrotna zależność tych wyników neutralizowała konkurencyjne skutki trzech schematów, co wyjaśnia brak różnic w przeżyciu bez choroby. Niemniej jednak przeżycie było lepsze po zastosowaniu dużej dawki cytarabiny niż po autologicznym transplantacji szpiku (P = 0,05). W przeciwieństwie do dwóch dużych, randomizowanych badań autologicznych transplantacji szpiku u podobnych pacjentów stwierdzono istotną poprawę przeżycia wolnego od choroby z przeszczepem szpiku. Zittoun i wsp.15 opisali szacunkowe przeżycie wolne od choroby wynoszące 48 . 5 procent w ciągu czterech lat z autologicznym przeszczepem, w porównaniu z 30 . 4 procentami z chemioterapią (P = 0,04). W badaniu Burnetta i wsp. 16 przeżyć bez choroby w siedem lat po autologicznym przeszczepie szpiku wyniosło 53 procent, w porównaniu z 40 procentami po chemioterapii (p = 0,04). Podobnie jak w przypadku obecnego badania, oba te badania obejmowały stosunkowo dużą liczbę pacjentów i analizowały dane na podstawie zamiaru leczenia. Jednak, w przeciwieństwie do pacjentów w naszym badaniu, pacjenci w tych dwóch badaniach otrzymywali co najmniej jeden cykl intensywnej chemioterapii po zabiegu przed randomizacją, a schemat pretransplantacji obejmował napromienianie całego ciała zamiast busulfanu. Autologiczny przeszczep szpiku może być mniej skuteczny u pacjentów z większymi obciążeniami niewykrytej choroby, a zatem może być najlepiej użyty po intensywnej chemioterapii po jej zakończeniu, a nie jako substytut. Tabela 3. Tabela 3. Częstotliwość przeszczepiania szpiku kostnego po nawrocie, według terapii postremisyjnej. Podobnie jak my, inni odkryli, że autologiczny przeszczep szpiku nie poprawia znacząco przeżycia w porównaniu z chemioterapią.15,16 Brak spójności między wynikami dla przeżycia bez choroby a przeżywalnością ogólną może częściowo odzwierciedlać korzyść z przeszczepu szpiku po początkowy nawrót. Zasadniczo więcej pacjentów, którzy mieli nawroty po chemioterapii, przeszło autologiczną lub allogeniczną transplantację szpiku niż pacjenci, którzy doświadczyli nawrotu po autologicznym lub allogenicznym przeszczepie szpiku jako leczenie poresekcyjne (Tabela 3). Co więcej, dla każdej grupy poresekcyjnej terapii, w przybliżeniu taki sam odsetek pacjentów, którzy byli leczeni przeszczepem szpiku po początkowym nawrocie, żyje obecnie. Ponieważ obserwacja tych pacjentów po transplantacji jest stosunkowo krótka, ważna jest dalsza obserwacja w celu ustalenia, czy krzywe przeżycia pozostają stabilne.
Tabela 4. Tabela 4. Pacjenci kończący przydzieloną terapię w randomizowanych próbach przeszczepu szpiku kostnego z powodu ostrej białaczki szpikowej
[patrz też: noni, bimatoprost, anastrozol ]
[więcej w: pluskwy ugryzienia, pokrzywka objawy, polipektomia ]
