Co więcej, nasze dane pokazują, że działanie leptyny na komórki LepRbPAG nie wpływa na percepcję lub odpowiedź biernego bodźca, ponieważ odpowiedzi typu machnięcia ogonem i wycofania nie są zmieniane u myszy LepRbPAGKO. Jest to zgodne z naszym odkryciem, że neurony wyczuwające ból w rdzeniu kręgowym nie bezpośrednio synapsują na komórkach LepRbPAG. Oprócz bodźców odurzających i hiperkapnii, możliwe jest, że inne sygnały o silnie podwyższonym zapotrzebowaniu metabolicznym, które są zintegrowane przez PAG, mogą również angażować neurony LepRbPAG i ich obwody. Leptyna moduluje obwód LepRbPAG. PBN. VMN w 2 punktach. PAG i PBN. To, że obwody za neuronami LepRbPAG i LepRbPBN nakładają się zasadniczo, czyni sens teleologiczny, ponieważ oba obwody kontrolują podobne fizjologiczne punkty końcowe (odpływ SNS i mobilizacja glukozy) i dlatego muszą zbiegać się na tym samym wyjściu (w tym przypadku VMN), aby pośredniczyć w zachodzących na siebie fizjologicznie Funkcje. Nie różni się to od zbieżności neuronów wyrażających LepRB z łukiem jądrowym (ARC) na wspólnych ścieżkach kontrolujących przyjmowanie pokarmu i ogólny wydatek energetyczny. Podczas gdy na powierzchni może wydawać się zbędne, by leptyna działała w wielu miejscach w jednym obwodzie, leptyna działa co najmniej nieco w tych dwóch miejscach; Neurony PAGLepRb nie biorą udziału w CRR w hiperglikemii i są zaangażowane tylko w reagowanie na szkodliwe bodźce. Zatem działanie leptyny na komórki LepRbPAG nie zmienia CRR na hipoglikemię, podczas gdy działanie leptyny PBN. Ekspresja LepRb w PAG (oprócz PBN) sugeruje, że samo PBR LepRb może nie poprawiać w odpowiedni sposób aktywacji SNS i mobilizacji glukozy w odpowiedzi na szkodliwe bodźce. Jeśli tak, może to odzwierciedlać potrzebę autonomicznego działania leptyny komórkowej w celu modulowania odpowiedzi komórkowej na szkodliwy wpływ. Podczas wyciszania wszystkich neuronów PBN blokował hiperglikemiczny efekt aktywacji komórek LepRbPAG, komórki wyciszania LepRbPBN nie (dane nie pokazane); zatem neurony LepRbPAG muszą aktywować komórki VMN non-LepRb, jak również komórki LepRbPBN, w celu zwiększenia mobilizacji glukozy w odpowiedzi na szkodliwe bodźce. W rzeczywistości, formalina aktywuje dużą liczbę neuronów PBN innych niż LepRb, które leżą w sąsiedztwie neuronów LepRbPBN, zgodnie z poglądem, że komórki LepRbPBN reprezentują tylko podzbiór komórek PBN, które tworzą obwód w dół od neuronów LepRbPAG. Podczas gdy podobne wyniki aktywowania neuronów LepRbPAG i usuwania LepRb z tych komórek sugerują, że brak sygnalizacji leptyny aktywuje neurony LepRbPAG (tj., Że leptyna hamuje neurony LepRbPAG), leptyna i głodzenie nie wykrywają w sposób wykrywalny zmiany aktywności komórek LepRbPAG przez c- Immunohistochemia; podobnie leptyna nie zmienia aktywności neuronów LepRbPAG w preparatach z ex vivo (dane nie pokazane). Wcześniej obserwowaliśmy, że leptyna hamuje komórki LepRbPBN w warunkach niskiego stężenia glukozy (8), ale nie byliśmy w stanie wykryć zahamowania tych komórek za pomocą leptyny w prawidłowej glukozie, co sugeruje, że odpowiedni bodziec aktywujący może być wymagany do zaobserwowania hamującego działania leptyny na tych komórkach. W związku z tym wpływ leptyny na komórki LepRbPAG można również wykryć tylko podczas aktywacji neuronów przez inne bodźce (np. Ból lub hiperkapnia). Niestety nie jest możliwe stymulowanie preparatów ex vivo plastra z bólem lub hiperkapnią, ponieważ neurony, które początkowo wykrywają te bodźce, są oddalone od komórek LepRbPAG. Zatem leptyna może hamować neurony LepRbPAG, ale problemy techniczne uniemożliwiają nam wykrycie tej zmiany w plasterkach ex vivo. Ponieważ neurony LepRbPAG są w dużej mierze glutaminergiczne (dane nie przedstawione), aktywacja tych komórek przez leptynę może również stymulować interneuron hamujący do pośredniczenia w obserwowanych efektach
[podobne: pokrzywka objawy, oblicz obwód sześciokąta foremnego przedstawionego na rysunku obok, ph metria ]
