Wyniki wskazują, że przeżycie przeszczepów od dawców niedopasowanych do biorcy pod względem jednego haplotypu HLA i wyrażanie matczynych antygenów HLA nie dziedziczonych przez biorcę było nieodróżnialne od przeszczepów od identycznych dawców rodzeństwa HLA (współczynnik ryzyka, 1,1; p = 0,80). (Rysunek 3). W przeciwieństwie do tego, przeszczep od dawcy niedopasowanego pod względem jednego haplotypu HLA i ekspresji nienasyconych ojcowskich antygenów HLA był znacznie bardziej podatny na niepowodzenie niż przeszczep z rodzeństwa identycznego z HLA (stosunek ryzyka, 3,0; P <0,001). Wpływ zmian w schematach immunosupresyjnych
Ryc. 4. Ryc. 4. Wpływ schematu immunosupresyjnego na przeżycie przeszczepu u pacjentów, którzy otrzymali przeszczep nerki od dawcy rodzeństwa niedopasowanego do jednego haplotypu HLA. Wyniki analizowano w zależności od tego, czy transplantację wykonano przed stycznia 1986 r. (Panel z lewej strony), czy od stycznia 1986 r. (Panel prawy) (kiedy cyklosporyna została wprowadzona do użytku klinicznego u biorców nerek z dawców na Uniwersytecie Wisconsin). Dawcy wyrazili antygeny HLA matki (NIMA) lub ojcowskie (NIPA), które nie zostały odziedziczone przez biorcę. Przedstawione dane są połączonymi wynikami ze wszystkich dziewięciu ośrodków. Liczby poniżej wykresów wskazują liczbę biorców zagrożonych utratą przeszczepu w momencie przeszczepu (0) oraz 5 i 10 lat później.
Aby określić wpływ zmian w schematach immunosupresyjnych, wybraliśmy jako punkt rozgraniczający stycznia 1986 r., Kiedy cyklosporyna została wprowadzona do użytku klinicznego u biorców nerek od żywych spokrewnionych dawców na Uniwersytecie Wisconsin. Korzyści z otrzymywania nerki od dawcy wyrażającego nienaruszone matki zamiast antygenów macierzystych HLA w niewystarczającym stopniu w grupie otrzymującej przeszczep przed 1986 rokiem były oczywiste już po 6 miesiącach po przeszczepie, a różnica przeżywalności przeszczepu między obiema grupami wynosiła w przybliżeniu 34 punkty procentowe. w wieku 10 lat (76 procent vs. 42 procent, P = 0,02) (Figura 4). Począwszy od stycznia 1986 r. Wczesne przeżycie przeszczepów uległo znacznej poprawie, a korzyść z otrzymywania nerki od dawcy wyrażającego matczyne antygeny HLA, które nie zostały odziedziczone przez biorcę, stała się widoczna dopiero po sześciu latach od przeszczepienia. Niemniej jednak przewaga przeżywalności po 10 latach przeszczepów od dawców wyrażających antygeny matki HLA nie odziedziczone przez biorcę utrzymywała się (różnica 28 punktów procentowych), ale nie była statystycznie istotna (P = 0,15), być może ze względu na stosunkowo niewielki odsetek pacjentów, których obserwowano przez ponad 5 lat (28 procent).
Dowód pierwotnego działania ekspozycji noworodków na macierzyste antygeny HLA
Ryc. 5. Ryc. 5. Wpływ transfuzji krwi dawcy na odstęp odstawienia od odrzucenia u pacjentów, którzy otrzymali przeszczep nerki od dawcy rodzeństwa niedopasowanego do jednego haplotypu HLA. Wyniki analizowano pod kątem tego, czy pacjenci nie otrzymywali krwi od dawcy z rodzeństwa (panel lewy) lub od jednej do trzech transfuzji krwi dawcy (panel prawy) przed przeszczepieniem. Dawcy wyrazili antygeny HLA matki (NIMA) lub ojcowskie (NIPA) nie odziedziczone przez biorcę
[patrz też: busulfan, bimatoprost, bifidobacterium ]
[przypisy: picie oleju lnianego, płatki jaglane właściwości, płesznik ]
