Nerkowata dehydrogenaza 11.-hydroksysteroidowa 2 chroni przed nadmiarem mineralokortykoidów poprzez oksydacyjną konwersję kortyzolu, który wiąże się z receptorami mineralokortykoidowymi, jak również aldosteronem, z kortyzonem. Mutacje powodujące utratę funkcji w genie tego enzymu powodują zespół pozornego nadmiaru mineralokortykoidów, z ciężkim nadciśnieniem i hipokaliemią.1,2 Większość pacjentów z zespołem może być skutecznie leczona antagonistami receptorów mineralokortykoidów, diuretykami oszczędzającymi potas, oraz deksametazon. Opisujemy kobietę z widocznym nadmiarem mineralokortykoidu, który został wyleczony przez przeszczep nerki.
Nadciśnienie zdiagnozowano u kobiety w wieku 19 lat i widocznego nadmiaru mineralokortykoidów w wieku 28 lat z powodu przedłużonego okresu półtrwania 11. [3H] kortyzolu i zmniejszonej wydalania metabolitów kortyzolu o obniżonym pierścieniu A. Zidentyfikowano mutację punktową w eksonie 5 genu dehydrogenazy 2.-hydroksysteroidowej powodującą zastąpienie argininy przez cysteinę w kodonie 279 (R279C). Pacjent był leczony z powodzeniem za pomocą atenololu, enalaprylu i deksametazonu. Kiedy miała 31 lat, niewydolność nerek w stadium końcowym rozwinęła się w wyniku stwardnienia naczyń i rozpoczęto hemodializę. Następnie przeszła transplantację nerki; jej nerki nie zostały usunięte. Od tego czasu, podczas gdy otrzymywała tylko terapię immunosupresyjną (cyklosporyna i 6 mg metyloprednizolonu dziennie), jej ciśnienie krwi, stężenie potasu w surowicy i aktywność reniny w osoczu były normalne.
Tabela 1. Tabela 1. Wyniki badań laboratoryjnych przed i po transplantacji nerkowej. Przed wystąpieniem niewydolności nerek u pacjenta wystąpiły jednoznaczne objawy nadmiaru mineralokortykoidów (tab. 1). Rozpoznanie pozornego nadmiaru mineralokortykoidów zostało ustalone na podstawie wyników dużego metabolitu w moczu kortyzolu (tetrahydrokortyzolu i 5.-tetrahydrokortyzolu) do metabolitu kortyzonu (tetrahydrokortyzon) i wysokiego stosunku kortyzolu w moczu do kortyzonu.4 Po transplantacji, przyjmując deksametazon w celu stłumienia endogennego wydzielania kortyzolu, pacjent miał prawidłowy stosunek kortyzolu w moczu do kortyzonu (0,61) po podaniu 15 mg kortyzolu, dokumentując, że kortyzol był zwykle utleniony, ale że stosunek moczu tetrahydrokortyzolu i 5. tetrahydrokortyzolu do tetrahydrokortyzononu nie było normalne. Stosunek kortyzolu do kortyzonu najprawdopodobniej poprawił się z powodu aktywności dehydrogenazy 2-hydroksysteroidowej 2 w nowej nerce, podczas gdy stosunek moczu tetrahydrokortyzolu i 5.-tetrahydrokortyzolu do tetrahydrokortyzonu nie wynikał z tego, że wadliwy enzym był nadal obecny w innych miejscach, a aktywność dehydrogenazy 11.-hydroksysteroidowej sprzyja redukcji 11-okso-steroidowej.
Podsumowując, leczniczy wpływ przeszczepienia nerki u tego pacjenta pokazuje, że zespół pozornego nadmiaru mineralokortykoidów jest zaburzeniem nerek.
Mario Palermo, MD
University of Sassari
Maria Cossu, MD
SS. Annunziata Hospital, Sassari, Włochy
Cedric HL Shackleton, Ph.D.
Szpital dziecięcy Oakland Research Institute, Oakland, CA 94609
4 Referencje1 Mune T, biały PC. Pozorny nadmiar mineralokortykoidów: genotyp jest skorelowany z fenotypem biochemicznym. Hypertension 1996; 27: 1193-1199
Web of Science MedlineGoogle Scholar
2. Wilson RC, Dave-Sharma S, Wei JQ, i in. Wada genetyczna powodująca łagodne nadciśnienie z niską reniną. Proc Natl Acad Sci USA 1998; 95: 10200-10205
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
3. Li A, Tedde R, Krozowski ZS, i in. Molekularna baza dla nadciśnienia tętniczego w wariancie II typu pozornego nadmiaru mineralokortykoidów. Am J Hum Genet 1998; 63: 370-379
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
4. Palermo M, Shackleton CH, Mantero F., Stewart PM. Kortyzon bez moczu i ocena aktywności dehydrogenazy 11.-hydroksysteroidowej u człowieka. Clin Endocrinol (Oxf) 1996; 45: 605-611
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
(32)
[hasła pokrewne: bifidobacterium, buprenorfina, anastrozol ]
[patrz też: picie oleju lnianego, płatki jaglane właściwości, płesznik ]
